May mga sandali sa buhay ng isang tao kung saan ang tindi ng personal na kalungkutan ay humihiwalay sa kanyang pampublikong pagkatao. Ito ang tumpak na naglarawan sa damdamin ng batikang TV host at personalidad na si Kim Atienza, na mas kilala bilang si Kuya Kim, sa kanyang pagharap sa pinakamatinding yugto ng kanyang buhay: ang pagkawala ng kanyang anak na si Eman Atienza.
Matapos ang ilang araw ng mapait na paghihintay, sa wakas ay dumating na sa Pilipinas ang labi ni Eman, lulan ng isang eroplano mula sa Los Angeles, California. Ang tagpong ito sa paliparan ay hindi lamang isang simpleng pagdating ng isang labi; ito ay isang emosyonal na tagpuan ng isang ama at ng kanyang anak na ngayon ay pumanaw na.
Ang Pagyuko ng Isang Matatag na Personalidad
Si Kuya Kim ay kilala sa publiko bilang simbolo ng tibay, kaalaman, at walang humpay na positibong pananaw sa buhay. Ang kanyang tinig ay laging puno ng sigla, nagbibigay inspirasyon at naghahatid ng kaalaman sa milyun-milyong Pilipino. Ngunit sa araw na iyon, sa loob ng paliparan, nakita ng mga nakasaksi ang isang Kuya Kim na iba sa nakasanayan—isang ama na halos mabali ang tinig at mabasag ang puso.
Sinalubong ng pamilya Atienza, ng mga malalapit na kaibigan, at ilang personalidad sa industriya ang kabaong ni Eman. Ngunit ang pinakanakapukaw ng damdamin ay ang sandali nang mahigpit na niyakap ni Kuya Kim ang kabaong ng kanyang anak. Ang batikan host, na laging matatag, ay hindi napigilan ang emosyon. Ang lungkot at pangungulila ay kitang-kita sa kanyang mukha, isang pangungulila na tila hindi kayang sukatin ng mga salita.
Ang pagdating ng labi ni Eman ay nagbigay ng pahiwatig sa lalim ng pagdaramdam ng pamilya. Sa pampublikong pasasalamat ni Kuya Kim sa mga nagpaabot ng dasal at suporta, halos mabasag ang kanyang boses. Ito ay isang patunay na kahit gaano ka-publiko ang isang tao, ang sakit ng pagkawala ay nananatiling pribado, matindi, at labis na makapangyarihan.
Ang Lihim na Laban ni Eman: Isang Pribadong Kalungkutan
Ang pagkamatay ni Eman Atienza sa Los Angeles, California, ay dahil sa isang karamdaman na matagal na niyang pinagdaanan. Ngunit, sa loob ng mahabang panahon, nanatili itong isang lihim. Ayon sa ulat, matagal na itong itinago ng pamilya upang mapanatili ang kanilang pribadong pagdadalamhati.
Ang desisyon na itago sa publiko ang matinding laban ni Eman sa karamdaman ay nagbigay sa kanila ng espasyo upang magkasama-sama at magbigay ng buong atensyon sa pag-aalaga. Ito ay isang pagpili na nagpapakita ng paggalang ng pamilya sa privacy ng kanilang anak sa gitna ng kanyang pinakamahina na kalagayan. Ang paglilihim na ito ay lalong nagpabigat sa kalungkutan nang dumating ang balita ng kanyang pagpanaw, sapagkat ang publiko ay biglang naharap sa katotohanan ng isang labanan na hindi nila nasaksihan.
Ngunit kahit sa gitna ng matinding dalamhati, nanatiling matatag si Kim Atienza. Ang kanyang mensahe sa publiko, na kahit gaano kaikli ang buhay, ang mahalaga ay kung paano ito ginugol sa pagmamahal at kabutihan, ay nagbigay inspirasyon. Ito ang pinakamatibay na aral na matutunan mula sa kanya: ang buhay ay isang regalo, at ang halaga nito ay nasa kalidad ng ating pagmamahalan. Ang mensaheng ito ay hindi lamang nagmula sa isang host, kundi sa isang ama na naghahanap ng kahulugan sa gitna ng kawalan.
Ang Huling Pagpupugay at ang Pagpapatuloy ng Alaala
Dinala ang labi ni Eman sa isang funeral home sa Quezon City, kung saan pansamantalang ilalagak para sa burol. Nakatakdang magsimula ang public viewing sa mga susunod na araw, isang pagkakataon para sa kanyang mga kaibigan, kaklase, at tagahanga na magpaabot ng huling pagpupugay at pakikiramay sa pamilya.
Ang public viewing ay magiging isang pambansang sandali ng pagdadalamhati, kung saan ang iba’t ibang personalidad sa showbiz at ang kanyang mga kaibigan ay magtitipon upang sariwain ang alaala ng isang binata na, sa kabila ng kanyang karamdaman, ay nag-iwan ng butil ng pagmamahal at kabutihan. Ang tagpong ito ay magiging patunay na ang alaala ni Eman ay mananatiling buhay sa puso ng mga nagmamahal sa kanya.
Ang pagluluksa ni Kuya Kim ay hindi lamang pagluluksa ng isang indibidwal, kundi isang salamin ng kolektibong kalungkutan ng bansa. Sa bawat pagluha, tila nakikita ng publiko ang sarili nilang mga pagkawala. Ang kanyang katatagan, sa kabila ng lahat, ay nagbibigay lakas sa marami na nahaharap din sa kani-kanilang mga personal na laban.
Ang Sining ng Pagharap sa Kalungkutan
Ang pagharap sa kalungkutan, lalo na sa pagkawala ng anak, ay isang sining. Ito ay isang proseso na hindi natatapos sa pagdating ng labi, kundi nagpapatuloy sa paglipas ng panahon. Ang pamilya Atienza, na nagbigay inspirasyon sa publiko sa loob ng maraming taon sa pamamagitan ng kanilang advocacies at positibong pananaw, ngayon ay nagbibigay ng inspirasyon sa pinakamahihirap na paraan: sa pamamagitan ng kanilang pagluluksa.
Ang kanilang pagiging bukas, kahit sa pribadong kalungkutan, ay nagbibigay-daan sa mga tao na makita na ang pagiging matatag ay hindi nangangahulugan ng pagtatago ng sakit, kundi ang pagpili na ipagpatuloy ang buhay na may pag-asa at pag-ibig, sa kabila ng pagkawala. Sa huli, ang kuwento ni Eman Atienza at ang kanyang pamilya ay hindi lamang tungkol sa isang trahedya, kundi tungkol sa walang hanggang pag-ibig ng isang ama, at ang kapangyarihan ng pananampalataya sa gitna ng pinakamatinding pagsubok. Ang alaala ni Eman ay mananatiling isang ilaw ng pagmamahal, kabutihan, at pag-asa, na magpapatuloy sa puso ng lahat ng nakakakilala at nagmamahal sa kanya. Ang paglalakbay na ito ay nagbigay ng isang napakahalagang aral: ang pag-ibig ay hindi namamatay, ito ay nagbabago lamang ng anyo. Ang Pilipinas ay nagluluksa kasama ng pamilya Atienza, at sa sama-samang pagdarasal, sila ay babangon, dala-dala ang pag-ibig at alaala ni Eman.