Sa isang panayam na tumatak at humaplos sa puso ng sambayanan, ang batikang broadcaster at television host na si Kim Atienza, mas kilala bilang si Kuya Kim, ay humarap sa matinding pagsubok ng kanyang buhay—ang pagpanaw ng kanyang anak na si Emman Atienza.
Ang pagbubunyag ay naganap sa eksklusibong panayam sa kaniya ni Jessica Soho sa Kapuso Mo, Jessica Soho (KMJS), kung saan walang takot at puno ng pananampalataya niyang inilatag ang buong detalye ng di-inaasahang trahedya, mula sa mga huling sandali ni Emman hanggang sa pinakatago at masakit na trauma noong pagkabata.
Ang panayam ay isinagawa sa tahanan ng pamilya Atienza, kung saan payapang nakalagak ang abo (cremated remains) ni Emman. Ang atmospera ay mabigat, ngunit ang boses ni Kuya Kim ay matatag, puno ng emosyon at kapighatian na nagpapatunay na ang sakit ng pagkawala ng isang anak ay walang kasing-tindi. Sa simula pa lamang, ipinahayag na niya ang lalim ng kaniyang nararamdaman: “Masakit. Hindi mo alam saan galing ‘yung sakit. Masakit lang. Masakit sa lahat.”
Ngunit sa gitna ng kanyang kalungkutan, nagbigay siya ng isang pahayag na naging mantra ng kaniyang pamilya at nagbigay linaw sa layunin ng kanilang pagdadalamhati: “Emman did not die in vain.” Ang mga salitang ito ay tila panawagan na gawing inspirasyon at pag-asa ang sinapit ni Emman, hindi lamang ito basta isang trahedya kundi isang pagmulat sa lipunan.
Ang Huling Mensahe: Panawagan Mula sa Los Angeles
Pumanaw si Emman Atienza sa Los Angeles, California, noong Oktubre 22, 2025, sa gulang na 25. Ang mga huling araw bago ang insidente ay punung-puno ng pag-asa, pagkabahala, at tila isang panandaliang emergency na inakala ng pamilya ay maaayos pa.
Noong Oktubre 20, dalawang araw bago ang kaniyang pagpanaw, nagpadala si Emman ng isang mensahe sa kaniyang ina, si Felicia Atienza, na noo’y nasa Florida. Si Kuya Kim naman ay nasa Pilipinas. Ang distansya ng kanilang pamilya ay nagdagdag sa bigat ng kaganapan—isang pamilya na nagkalat sa magkakaibang panig ng mundo habang ang isa’t isa ay nangangailangan ng agarang kalinga.
Ang huling mensahe ni Emman ay nagbigay ng kaba, ngunit may kasamang pagtitiyak: “Mom, I’m in an emergency right now, but worry not. There’s no self harm, but I need to go to a therapy center.” Ang mensaheng ito ay nagpapakita na alam ni Emman ang kaniyang pinagdadaanan at mayroon siyang inisyatibong humingi ng tulong—isang sinag ng pag-asa para sa kaniyang mga magulang na matagal nang batid na may problema ang kanilang anak.
Agad na sinubukan nina Kuya Kim at Felicia na tawagan si Emman nang paulit-ulit. Subalit, hindi na ito sumagot. Mula noon, hindi na raw nila nakausap pa si Emman. Ang mga oras na lumipas ay puno ng pag-aalala, paghihintay, at tahimik na panalangin. Walang magawa si Kuya Kim kundi ang maghintay sa Pilipinas, samantalang si Felicia ay nag-aabang ng update sa Florida.
Ang Pagyelo ng Mundo: Ang Balita
Sa pangalawang araw ng paggising ni Kuya Kim sa umaga, natanggap na niya ang malungkot na balita na tila alam na niya ang mangyayari. Ang pagiging handa sa hindi inaasahang mangyayari ay hindi pa rin nagpagaan sa bigat ng damdamin.
“So I called F and F said Emman’s gone,” pagbabahagi ni Kuya Kim. Ang kaniyang reaksiyon ay isang paglalarawan ng matinding shock at kalungkutan: “Numb ako. Nalamig ako. And nasa utak ko, ‘Lord, dasal ko sa’yo ‘to araw-araw.’” Ang dasal na ito ay hindi upang mangyari ang trahedya, kundi isang dasal na sana ay huwag itong magkatotoo, o kung magkakatotoo man, sana ay maging handa sila.
Agad na lumipad si Felicia mula Florida patungong Los Angeles, at sumunod din si Kuya Kim mula Pilipinas makalipas ang dalawang araw. Nagdesisyon ang pamilya na i-cremate ang labi ni Emman, na ngayo’y nasa kanilang bahay na.
Ang balita tungkol sa dahilan ng pagpanaw ni Emman ay mabilis na kumalat sa mga entertainment news outlet sa US. Bilang isang public record, ang detalye sa Medical Examiner Coroner Report ay mabilis na lumabas. Sa panayam, diretsahang hinarap ni Kuya Kim ang mga katanungan tungkol sa matagal nang pinagdadaanan ni Emman, lalo na ang mga naunang pagtatangka nitong tapusin na ang buhay. Bilang ama, araw-araw daw niyang idinasal na huwag mangyari ang kinahinatnan ni Emman.
Ang Piling Sakit: Stage 4 Cancer o Pagkawala ng Anak?
Ang pinakamasakit na bahagi ng panayam ay ang pag-iyak ni Kuya Kim habang ipinapahayag ang kaniyang bargain sa Panginoon. Sa gitna ng kaniyang pighati, sinabi niyang tila hiniling niya sa Diyos na: “Bigyan na lang siya ng Stage 4 cancer at kaya pa niya itong tiisin ang physical pain. Pero ang mawalan ng anak ay hindi niya maipaliwanag ang sakit na darama.”
Ang pahayag na ito ay nagpapakita ng hindi matatawarang pagmamahal ng isang magulang. Mas gugustuhin pa niyang magdusa sa pisikal na karamdaman, makipaglaban sa kamatayan, kaysa maramdaman ang emosyonal na sakit na dulot ng pagkawala ng kaniyang sariling dugo at laman. Walang salita ang makakapaglarawan sa sakit na emosyonal at espiritwal na dulot ng pagkawala ng anak.
Gayunpaman, ang tanging pinanghahawakan ni Kuya Kim ay ang kaniyang matibay na pananampalataya sa Diyos . Ang pananampalatayang ito ang nagsisilbing sandalan at kanlungan niya sa gitna ng malaking unos. Ang tanging akala niya, bumubuti na ang kondisyon ni Emman, kung kaya’t laking gulat at pighati niya nang nangyari ang hindi inaasahan.
Ang Lihim na Dalhin: Ang Trauma ng Pagkabata
Upang lubos na maunawaan ang pinagmulan ng matinding mental health struggle ni Emman, binanggit din ni Jessica Soho ang tungkol sa pagsasapubliko ni Emman mismo tungkol sa pang-aabusong dinanas niya noong bata pa. Ang detalye nito ay inihayag ni Emman sa panayam niya kay Toni Gonzaga noong Nobyembre 24, 2024.
Inamin ni Emman sa naturang panayam na naka-develop siya ng matinding paranoia Ito ay dahil noong musmos pa siya, madalas siyang maiwan sa pangangalaga ng isang kasambahay na tinerorize siya.
Ang mga detalyeng isinalaysay ni Kuya Kim ay nakakakilabot. Ang kasambahay ay kinulong daw si Emman sa isang cabinet kasama ng isang stuffed toy, at tinakot siya na papatayin daw siya ng staff toy na iyon. Ang karanasang ito, na naganap sa kaniyang kamusmusan, ay nag-iwan ng malalim na sugat at trauma sa kaniyang isipan at emosyon. Ang pang-aabuso, na kadalasan ay hindi nakikita, ay nagbigay ng matinding takot at kawalan ng tiwala sa mundo.
Ang pinakamapait na bahagi ay kung paano nalaman ng magulang ang pangyayari. Hindi ito sinabi ni Emman sa kanila nang direkta. Nalaman lang daw nina Kim at Felicia ang tungkol dito nang kaswal na naikwento ni Emman sa kaniyang Grade One teacher. Ipinarating iyon ng guro sa mga magulang. Ngunit kahit sa puntong iyon, hindi pa rin daw ipinaalam ni Emman kina Kim at Felicia ang kabuuan ng kwento. Tanging sa therapy sessions na lamang niya nailahad nang tuluyan ang bigat ng kaniyang dinanas noong bata.
Ang katotohanang ito ay nagpapatunay na ang mental health struggle ay kadalasang may malalim at nakatagong ugat, na hindi madaling makita o malunasan. Ang sakit na tila nagmula sa wala ay may pinagmulan pala, at ang trauma ng pagkabata ay nagdulot ng malalim na paranoia at paghihirap na umabot sa kaniyang pagtanda.
Ang Panawagan: Emman Did Not Die in Vain
Sa huli, ang kuwento ni Emman Atienza ay isang malakas na panawagan at babala sa lahat ng pamilya at indibidwal. Ang pahayag ni Kuya Kim na “Emman did not die in vain” ay isang pledge na gamitin ang kanilang karanasan upang itaas ang kamalayan tungkol sa mental health at ang kahalagahan ng pagtugon sa childhood trauma.
Ang kaniyang mga luha, ang kaniyang pighati, at ang kaniyang bargain sa Diyos ay nagbigay ng mukha sa tunay na bigat ng mental illness. Ito ay hindi basta-basta kalungkutan lamang; ito ay isang sakit na kayang tumapos sa buhay ng isang mahal sa buhay.
Ang pamilya Atienza ay nagbigay sa atin ng paalala: Walang physical pain ang makakatumbas sa sakit ng pagkawala ng anak, lalo na kung alam mong ang kaniyang laban ay isang laban na hindi nakikita ng mata. Ang pananampalataya at pag-ibig ang tanging magsisilbing liwanag sa gitna ng kadiliman. Sana’y maging simula ang kuwento ni Emman upang maging mas sensitibo, mapagmahal, at handang tumulong ang bawat isa sa mga nakikipaglaban sa sarili nilang lihim na demonyo. Ang legacy ni Emman ay ang pagbukas ng matinding pag-uusap tungkol sa sakit na invisible ngunit nakakamatay. Patuloy nating isabuhay ang kaniyang memorya sa pamamagitan ng pagiging boses para sa mga tahimik na naghihirap.