Sa mundo ng Philippine Basketball Association (PBA), iilan lamang ang makakapantay sa tindi ng excitement na hatid ni Bong Alvarez. Mula sa kanyang palayaw na “Mr. Excitement” hanggang sa bansag na “Jordan ng Pilipinas,” si Alvarez ay isang icon na nagpapatunay na ang tagumpay ay walang pinipiling taas. Ngunit tulad ng isang rollercoaster ride, ang kanyang buhay ay hindi lang puro high-flying dunks at championship—ito ay isang kuwento ng malalim na kalugmukan, pagtataksil, at ang mapait na pagpili sa pagitan ng pagkain at inuming pang-alis ng isip.
Sa isang masinsinang panayam, tahasang ibinahagi ni Alvarez, ang tunay na Batang Quiapo, ang mga lihim at trauma na matagal niyang kinimkim. Ito ang salaysay ng isang alamat na natalo, naghirap, at sa awa ng Diyos, ay muling bumangon upang magbigay-liwanag at pag-asa.
Ang Pinagmulan ng Alamat: Ang Diskarte ng Batang Quiapo
Si Bong Alvarez, na lumaking Ilocano (mula sa Abra at Ilocos Sur ang mga magulang) sa puso ng Quiapo, ay hindi ipinanganak na superstar. Sa katunayan, siya mismo ang umamin na noong bata siya, siya ang “pinakabobo sa team” at isa lamang siyang simpleng rebounder. Walang natural talent sa pag-iskor, ang kaniyang tanging bentahe ay ang tindi ng kaniyang pagtitiyaga at ang kaniyang hilig na tumalon.
Ang pagiging scholar sa elementarya at high school, hindi dahil sa basketball kundi dahil sa track and field (long jump, high jump, shot put), ay nagbigay-daan sa kaniya ng mga pagkakataong umangat. Ngunit bago pa man niya marating ang hardcourt, nagtinda muna siya ng dyaryo sa Quiapo. Sa madaling araw, 3:00 pa lang, pumipila na siya para kumuha ng Daily Express at People’s Journal. Ang kinita niya? Hindi para sa kaniyang magulang—na isang Army Major ang ama—kundi para makabili ng sarili niyang bisikleta. Ito ang nagtatak ng kaniyang katangian: ang kasipagan at pagiging mapamaraan.
Sa edad na 14, naglaro siya sa Bicol, sa ilalim ng manager na si dating Mayor Padilla, ang ama ni Senator Robin Padilla. Dito siya tumangkad ng dalawang pulgada, nadebelop ang laro, at natuto siyang mag-dunk. Ang pagtungo sa probinsya ay naging turning point para sa dating rebounder—isang karanasan na siyang naghanda sa kaniya para sa mga laban sa Maynila.
Ang Pagyabong ng “Mr. Excitement”
Ang sumunod na kabanata ay purong paglipad. Bilang rookie sa San Sebastian College noong 1985, agad niyang dinala sa championship ang Golden Stags, na 12 taon nang naghihintay ng korona. Mula rito, ang intensity niya sa laro ay naging pambihira. Ginamit niya ang simpleng diskarte ng paglagay ng bakal at retaso ng tela (ankle weights) sa binti habang nag-aaral at nagjo-jogging sa Cultural Center at maging sa Quezon Bridge, upang lalo pang tumaas ang kaniyang talon.
Ang kanyang trademark na dunking ay naghatid sa kanya sa national spotlight noong 1986 Asian Youth kung saan siya ay standout sa RP team. Ito ang simula ng bansag na “Mr. Excitement”—isang titulong hindi niya binitiwan hanggang sa kaniyang pagpasok sa PBA noong 1989. Sa Alaska, naging sentro siya ng triangle offense ni Coach Tim Cone, na nagdala sa kaniya ng pambihirang accolade at paghahambing kay Michael Jordan.
Nagpakita siya ng pambihirang scoring noong 1990 nang gumawa siya ng 71 points sa isang laro, lahat ay two-point shots—isang pambihirang gawa sa kasaysayan ng liga. Ngunit ang tagumpay ay kaagad sinundan ng matinding trahedya.
Ang Sakit at Pagtataksil: Ang Pagbagsak
Sa kasagsagan ng kaniyang prime noong 1990 championship, naputol ang kaniyang Achilles tendon. Sa Pilipinas, ang ganitong pinsala ay halos katumbas na ng career-ending injury. Gayunpaman, sa tindi ng kaniyang pananampalataya at determinasyon, gumawa siya ng sarili niyang therapy: nag-jogging siya nang nakapaa sa buhangin ng Port Ilocandia, ginagaya ang paraan ng pagpapagaling sa mga kabayo.
Ang recovery ay nagbunga ng himala: bumalik siya pagkatapos lamang ng isang taon at nanalo ng championship at Finals MVP kasama ang Alaska.
Ngunit ang pagbagsak mula sa limelight ay darating mula sa isang hindi inaasahang direksiyon—ang bench. Bilang highest-paid player ng San Miguel noong 1997, tila nag-iba ang ihip ng hangin nang dumating si Coach Ron Jacobs, na hindi umaayon sa style niya ng laro. Dahil dito, itinabi siya. Sa huli, pinapareserba siya at pinawalan sa kaniyang kontrata, na nagtulak sa kaniya na sumali sa MBA at, kalaunan, muling bumalik sa PBA.
Ang Pinakamadilim na Sandali: P100 at ang Kapaitang Adiksiyon
Ngunit ang emotional rock bottom ni Bong Alvarez ay dumating noong 2011, kasunod ng kaniyang separation sa kaniyang asawa. Dahil sa sobrang pagkalungkot at pagkawala ng purpose, lalo na’t napakalapit siya sa kaniyang tatlong anak na babae, naramdaman niya na tila tumigil ang mundo sa pag-ikot.
Nagsimula siyang uminom at gumamit ng ilegal na droga. Ang support system na inaasahan niya ay nagbigay ng lason, at ang kaniyang network ay puro mga kasabwat sa bisyo. Sa gitna ng kaniyang kalugmukan, naramdaman niya ang matinding pag-iisa.
“Dumating ako sa punto na meron akong P100 na nasa bulsa,” pag-amin ni Alvarez.
Nasa kaniya ang dalawang mapait na pagpipilian: Mang Inasal para kumain, o Emperador para makatulog. Pinili niya ang Emperador. Dahil alam niyang hindi siya makakatulog kung busog lang siya, mas pinili niya ang alak upang maging tulog ang kaniyang isip, makalimutan ang problema, at hindi makaramdam ng gutom.
Ibinahagi rin niya ang sakit ng pagtataksil: “May mga natulungan ko noon, nalalapitan mo, hindi ka makahiram.” Kahit P300, hindi siya mahiram. Doon niya naramdaman ang matinding kalungkutan at ang pagka-walang-kuwenta, na nagdulot sa kaniya ng ideya na “ayaw mo na talagang mabuhay”.
Ang pinakabigat sa lahat, inamin ni Alvarez, ay ang insidenteng siya ay sinet-up at inaresto. Isang kaibigan ang nag-imbita sa kaniya at pinaghihintay, habang inaayos na pala ang pag-aresto sa kaniya sa Quezon City, kung saan “nilalatag naman po yung drugs”. Laking pasasalamat niya na hindi siya pinatay, dahil uso noon ang pagtatanim ng ebidensiya at baril. Ang insidente, na nagresulta sa kaniyang isang buwan na pagkakakulong, ay lalo pang nagpalawak ng kaniyang network sa droga noong nasa loob siya, lalo lang nagpalala ng kaniyang sitwasyon paglabas.
Ang Muling Pagsikat at ang Bagong Purpose
Ang pagbabago ay nagsimula sa isang simpleng pagpapakita sa telebisyon. Noong 2017, nag-guest siya sa seryeng FPJ’s Ang Probinsyano. Ang biglaang pag-ulan ng tawag mula sa mga Mayor para maglaro ng basketball ay hindi lang nagbalik ng career opportunities, kundi nagbalik din ng kaniyang pakiramdam ng value. Mula sa pagiging “basura,” muli siyang naging “mahalaga.”
Ang pagbabagong-buhay ay pinatibay ng pananampalataya. Bilang isang Kristiyano at Bible reader, inamin niya na noong panahong siya ay nalugmok, nawala ang kaniyang focus sa Diyos. Ngayon, aktibo siyang uma-attend sa mga Bible study, at ipinapamuhay ang paniniwala na “All things work together for good”.
Ang kaniyang tatlong anak na babae ay kaniyang living testimony. Nagtapos sila ng kolehiyo, at ang kaniyang pangalawang anak ay nagme-medisina pa sa Estados Unidos. Mayroon siyang 11 taon nang stable na relasyon sa kaniyang girlfriend na siyang nagiging constant support system niya. Sabi niya, sila ang pinakamalaking biyaya na nagbigay sa kaniya ng rason para mabuhay. Kinumpirma niya na malayo na siya sa tukso ng droga, dahil alam niyang nasa tao pa rin ang desisyon na lumayo.
Ngunit ang kaniyang pinakamalaking pangarap ngayon ay hindi na para sa sarili. Nais niyang itatag ang isang Foundation na makakatulong sa mga kabataan sa Maynila sa pamamagitan ng sports at maging sa mga single mother.
“Yung kahihiyaan na naidulot ko, gusto kong punuan,” aniya. “Ito talaga yung final [chapter] kumbaga, hindi tayo papunta na tayo pa-senior na.”
Ang kuwento ni Bong Alvarez ay isang matinding paalala na ang buhay ay puno ng dunk at fouls, ng championship at mga injury. Ngunit sa huli, ang pinakamahalagang comeback ay hindi ginagawa sa court, kundi sa puso at pananampalataya. Ang Mr. Excitement ay hindi lang bumalik para maglaro—bumalik siya upang maging isang testimony ng pag-asa.