Sa mundong puno ng ingay at atensyon ng media, tanging ang tahimik na pagmamahal ng isang pamilya ang nagsisilbing panangga sa mga matitinding pagsubok. Ito ang malalim na aral na ibinahagi ni Kim Atienza, o mas kilala bilang Kuya Kim, matapos ang isang emosyonal na pagbunyag sa likod ng pagpanaw ng kaniyang pinakamamahal na anak, si Eman Atienza. Ang kuwento ng paglisan ni Eman ay hindi lamang isang simpleng pagpapatunay sa pagkawala; isa itong epiko ng pag-ibig, pananampalataya, at ang tunay na bigat ng pagiging isang magulang.
Matagal nang naging palaisipan sa publiko ang biglaang pagkawala ni Eman. Ngunit sa isang eksklusibo at taos-pusong panayam, sa kauna-unahang pagkakataon, ay buong tapang na inilabas ni Kuya Kim ang masakit na katotohanan—isang katotohanang matagal nilang ipinagdamot sa publiko, hindi dahil sa kahihiyan, kundi dahil sa labis na pagmamahal.
Ang Lihim na Laban at Ang Desisyon ng Pagmamahal
Ayon kay Kuya Kim, matagal nang lumalaban si Eman sa isang malubhang karamdaman. Sa loob ng maraming buwan, ang tahimik na Atienza household ay naging larangan ng labanan, kung saan araw-araw ay kailangan nilang harapin ang paghina ng katawan ni Eman. Ngunit sa gitna ng matinding pagsubok na ito, nagkaisa ang pamilya sa isang matibay na desisyon: ang panatilihing pribado ang kalagayan ng bata.
“Gusto naming maging normal ang buhay ni Eman hangga’t maaari,” emosyonal na paglalahad ni Kuya Kim. Ang kanilang layunin ay protektahan ang kanilang anak mula sa “labis na atensyon at presyon mula sa media.” Ang pagnanais na iwasan ang mga ‘di-kanais-nais na mga opinyon at spekulasyon ang nagtulak sa kanila na manahimik. Ang takot na maramdaman ni Eman na siya ay pinag-uusapan o kaawaan dahil sa kaniyang sakit ay mas mabigat pa sa pasanin ng paglilihim.
“Ayaw kong maramdaman ng anak ko na pinag-uusapan siya dahil sa sakit niya. Gusto kong manatili siyang masaya, walang iniisip at puno ng pag-asa hanggang sa kanyang huling sandali,” mariing aniya. Ang desisyong ito ay isang matinding pagpili ng isang ama na ipinaramdam ang pag-ibig sa pamamagitan ng paglikha ng isang “bubble” ng normalidad at kaligayahan, kahit pa alam nilang papalapit na ang hindi maiiwasang katapusan. Sa pananaw ni Kuya Kim, ang kaligayahan at kapayapaan ng loob ng anak ang mas mahalaga kaysa sa obligasyong magbigay ng balita sa publiko.
Ang Katapangan na Nag-iwan ng Aral
Ang kalakasan ni Eman, sa kabila ng kaniyang kalagayan, ay nagsilbing hindi mapapalitang inspirasyon sa buong pamilya. Ibinahagi ni Kuya Kim ang tungkol sa katapangan, pananampalataya, at positibong pananaw ng kaniyang anak. Kahit pa nahihirapan, walang reklamo si Eman.
Ang pinakamatitinding salita na paulit-ulit na bumabalik sa isip ni Kuya Kim ay ang simpleng, “Daddy, okay lang ako”. Sa bawat bigkas ng salitang iyon, mas lalong bumibigat ang dibdib ng ama. “Yun ang pinakamabigat para sa akin bilang magulang, ang marinig mula sa anak mo na okay lang siya, kahit alam mong hindi na talaga,” dagdag ni Kuya Kim. Ang mga salitang ito ay nagpapakita ng pambihirang emosyonal na lakas ni Eman, na mas piniling maging mapagmalasakit sa damdamin ng kaniyang mga magulang kaysa magpakita ng kaniyang sariling pagdurusa.
Ang araw-araw ay naging pagsubok at biyaya. Sa gitna ng pagod, pag-aalala, at tahimik na pag-iyak sa gabi, natutunan nilang ipasa sa Diyos ang lahat. Ang pagdarasal ay naging sentro ng kanilang buhay, at habang lumalaban si Eman, mas lalo namang naging matatag ang samahan ng pamilya . Sa halip na maging malungkot, pinili nilang magpasalamat at maging masaya sa bawat araw na kasama nila ang bata. Ang bawat ngiti ni Eman, kahit nahihirapan na siya, ay nagsisilbing dahilan para patuloy silang ngumiti.
Ang Katahimikan ng Huling Sandali
Dumating ang araw na kinatatakutan ng bawat magulang—ang huling sandali. Tahimik na nagtipon ang pamilya sa tabi ni Eman. Hawak-hawak ni Kuya Kim ang kamay ng anak habang marahang bumabagal ang paghinga nito. Ang katahimikan ay sinira lamang ng mga hikbi at ang damdamin ng isang pag-ibig na walang hanggan.
Sa sandaling iyon, ayon kay Kuya Kim, naramdaman niya ang kapayapaan ng kaniyang anak. “Ramdam kong hindi na siya natatakot. Ramdam kong payapa na siya at alam kong handa na siyang umalis. Masakit man pero alam kong hindi na siya nagdurusa,” emosyonal niyang ibinahagi . Ang sandaling iyon ay mananatiling nakaukit sa kaniyang puso magpakailanman—ang pinakamasakit na bahagi ng pagiging isang ama, ang mawalan ng anak.
Ang kirot ng pagkawala ayon kay Kuya Kim ay hindi mawawala kahit lumipas pa ang panahon. Walang sapat na salita upang ilarawan ang bigat ng ganoong pagkawala. Ngunit sa gitna ng lahat, pinipili pa rin ni Kuya Kim na magpasalamat sa Diyos dahil binigyan sila ng pagkakataong makasama si Eman. Ang buhay ni Eman, maikli man, ay naging isang biyaya, puno ng pagmamahal, pananampalataya, at inspirasyon—isang liwanag sa gitna ng kanilang pagsubok.
Ang Pagbangon Mula sa Lihim na Kalungkutan
Hindi ikinaila ni Kuya Kim na dumaan siya sa matinding kalungkutan at depresyon matapos pumanaw ang anak. Maraming gabi siyang nagkulong sa silid, umiiyak nang palihim upang hindi makita ng pamilya ang bigat ng kaniyang dinadala. Sa harap ng publiko, pilit siyang nagpakita ng matatag na imahe, ngumiti sa kamera, at nagbigay ng inspirasyon. Ngunit sa likod ng mga ngiting iyon, ay isang pusong durog—isang amang nawalan ng pinakamamahal na anak.
Paulit-ulit na bumabalik sa isip niya ang tawa, yakap, at ang mga salitang “Daddy, okay lang ako”. Ngunit sa kaniyang pag-iisa, nararamdaman din niya ang malamig na simoy ng hangin—parang sinasabi ni Eman na nandiyan lang siya, hindi man niya makita, ngunit ramdam niya ang presensya ng anak na puno ng pag-ibig .
Sa paglipas ng mga buwan, unti-unti niyang natutunan ang proseso ng pagtanggap at ang pagbangon nang may pag-asa. Naging sandigan niya ang pamilya, ang kaniyang asawa, at ang pananampalataya. Tuwing dumadalaw sila sa puntod ni Eman, hindi raw ito nagdudulot ng lungkot kundi ng kapanatagan, dahil alam niyang nasa mas magandang kalagayan na ang anak. “Parang nararamdaman ko ang presensya niya, nakangiti at sinasabi sa akin na magpatuloy lang kami sa buhay,” paliwanag niya .
Ang Walang Hanggang Mensahe ng Pag-ibig
Sa pagtatapos ng kaniyang paglalahad, nagbigay si Kuya Kim ng isang makapangyarihang mensahe, hindi lamang sa mga magulang, kundi sa lahat ng tao. Ang tunay na kayamanan sa mundong ito, aniya, ay ang oras na ginugol sa ating mga anak at pamilya .
“Walang mas mahalaga kaysa sa oras na kasama mo ang anak mo. Ang karera, ang pera, ang kasikatan—lahat ‘yan ay mawawala. Pero ang ala-ala ng pagmamahal ng isang anak, mananatili habang buhay,” ang malalim na pahayag ni Kuya Kim.
Nagsilbing paalala ang kuwento ni Eman na ang bawat araw ay isang pagkakataon upang ipakita ang pagmamahal, at bawat sandali ay dapat pahalagahan bago pa maging huli ang lahat. Ang panghuling panawagan niya sa lahat ng magulang ay may bigat at sensibilidad na tanging isang amang nakaranas ng matinding pagkawala ang makapagbibigay.
“Walang mas masakit pa sa hindi mo nasasabing ‘mahal kita’ habang may oras pa. Kaya sana yakapin ninyo ang inyong mga anak. Sabihin ninyo araw-araw kung gaano ninyo sila kamahal,” emosyonal niyang dagdag .
Bagama’t patuloy na mabigat sa kanilang dibdib ang pagkawala ni Eman, nananatiling matatag ang pamilya Atienza, dala ang mga aral at inspirasyon na iniwan ng kanilang anak. Naniniwala si Kuya Kim na si Eman ay nasa mas magandang lugar na, malaya na sa sakit, at patuloy na gumagabay mula sa langit.
Ang pagkawala ni Eman ay hindi katapusan, kundi isang simula—isang paalala na ang buhay ay marupok, ngunit ang pag-ibig ng magulang ay walang hanggan. Ang kuwento ni Kuya Kim at ni Eman ay nagpapatunay na ang tunay na pagmamahal ay hindi nasusukat sa haba ng panahon, kundi sa lalim ng pagdama. Sa bawat ala-ala, sa bawat ngiti, at sa bawat pag-asa, buhay pa rin ang pag-ibig ng isang ama sa kaniyang anak—habang buhay sa puso, sa kaluluwa, at sa walang hanggan . Ito ang katotohanan na bitbit ngayon ni Kuya Kim, isang katotohanan na umaasa siyang makapagbibigay ng lakas at matinding pagpapahalaga sa bawat pamilyang Pilipino.