Ang buong lugar ay napuno ng isang mabigat na ulap ng pagdadalamhati at kapayapaan. Bawat isa na dumalo ay saksi sa isang kaganapan na nagpapatunay na ang buhay ay puno ng misteryo at hindi inaasahang pagbabago. Ngunit sa gitna ng pighati, ang lahat ng mata ay nakatutok kay Kuya Kim.
Nagsimula siya sa kanyang mensahe nang may pilit na kalmado, subalit habang tumatagal ang kanyang pagsasalita, hindi na niya nagawang pigilin ang kanyang emosyon. Ang bawat salitang lumabas sa kanyang bibig ay tumagos sa puso ng mga nakikinig, nagbibigay ng patunay sa lalim ng bond ng isang ama at anak.
Sa kanyang pambungad, nag-alay ng pasasalamat si Kuya Kim sa lahat ng taong nagbigay ng kanilang oras, panalangin, at suporta sa kanilang pamilya sa gitna ng mabigat na pagsubok. Ang gratitude na ito ay nagpapakita ng kanyang kahanga-hangang lakas at pagiging bukas sa pagtanggap ng pagmamahal.
Ngunit ang kalmadong pananalita ay tuluyan nang bumigay nang sinimulan niyang banggitin ang mga alaala nila ni Eman. Ang tawanan, ang mga pangarap na nais nilang abutin, at ang simpleng sandaling magkasama—ang mga alaala na ito ang naging dahilan ng kanyang tuluyang paghahalhul.
