Sa isang sulyap, si Kim Atienza, o mas kilala bilang Kuya Kim, ay nananatiling isang pillar ng katatagan at kasiglahan—ang man of the hour na puno ng kaalaman at wisdom. Ngunit sa likod ng kaniyang public image, mayroong isang ama na sumasagupa sa pinakamatinding sakit na kayang maranasan ng isang tao:
ang pagkawala ng kaniyang anak. Sa isang eksklusibong panayam ni Jessica Soho para sa KMJS, inalis ni Kuya Kim ang lahat ng maskara at inihayag ang kaniyang hindi maipaliwanag na pagdadalamhati, isang kirot na mas matindi pa sa anumang pisikal na sakit.
Sa bahay ng pamilya Atienza, kung saan nakalagak ang cremated remains ng kaniyang anak na si Eman, matapang na ibinunyag ni Kuya Kim ang buong detalye ng pagpanaw ng 19-taong-gulang na si Eman noong Oktubre 22, 2025, sa Los Angeles, California. Ang pag-amin niya ay nagsilbing wake-up call sa buong bansa,
na nagpapaalala na ang laban sa mental health ay totoo, masakit, at hindi namimili ng biktima.
Ang Huling Emergency na Mensahe at ang Mantsa ng Pagkakasala
Ayon kay Kuya Kim, dalawang araw bago ang trahedya, noong Oktubre 20, nagpadala si Eman ng isang text message sa kaniyang ina, si Felicia Atienza, na noon ay nasa Florida. Ang mensaheng iyon ay nagsilbing huling hudyat at huling pagtitiwala ni Eman sa kaniyang pamilya: “Mom, I’m in an emergency right now but worry not. There’s no self harm but I need to go to a therapy center.”
Ang mga salitang iyon ay nagbigay ng matinding kaba at alarma. Alam na ng mag-asawa na may malalim na problemang mental health si Eman, at ang mensaheng iyon ay nagpakita na muli itong sinasagupa ng kaniyang anak ang pinakamadilim na bahagi ng kaniyang buhay. Sinubukan nilang tawagan si Eman nang maraming beses, ngunit hindi na ito sumagot. Nagsimula ang agonizing wait para kay Kuya Kim dito sa Pilipinas, habang si Felicia naman ay agad na lumipad mula Florida patungong Los Angeles.
“Emman’s gone. Numb ako. Nalamig ako,” ang madamdaming paglalarawan ni Kuya Kim sa sandaling natanggap niya ang balita mula sa kaniyang asawa. Ang kaniyang reaksiyon ay hindi lamang pagkabigla, kundi tila isang confirmation ng isang pangyayaring araw-araw niyang kinatatakutan at idinadasal na huwag mangyari. Ibinunyag niya na ilang beses nang nagtangka si Eman na tapusin ang kaniyang buhay. Kaya’t ang kaniyang araw-araw na panalangin ay: “Lord, dasal ko sayo ‘to araw-araw.”
Dito na isiniwalat ni Kuya Kim ang kaniyang heartbreaking na pagtatapat, isang pahayag na nagpapakita ng sukdulan ng pag-ibig ng isang ama. Sa gitna ng kaniyang mga luha, sinabi niya na mas gugustuhin pa niyang bigyan na lang siya ng stage 4 cancer kaysa maranasan ang kirot ng pagkawala ng anak. “Kaya ko pang tiisin ang physical pain. Pero ang mawalan ng anak ay hindi ko maipaliwanag ang sakit na darama,” aniya. Ang pahayag na ito ay nagpapakita na para sa kaniya, ang emotional at spiritual pain ng pagkawala ay higit pa sa anumang pisikal na pagdurusa na kayang tiisin ng katawan. Ang tanging pinanghahawakan niya ay ang kaniyang pananampalataya sa Diyos, ang tanging sandigan sa hindi maipaliwanag na void na naiwan ni Eman.
Ang Lihim na Abuso: Ang Ugat ng Kaniyang Pagdurusa
Para mas maunawaan ng publiko ang pinagdaanan ni Eman, binanggit ni Jessica Soho ang tungkol sa trauma na kaniyang dinanas noong bata pa, na siya umanong ugat ng kaniyang mental health struggle. Kinumpirma ni Kuya Kim na ito ay kaugnay ng pang-aabuso na dinanas ni Eman sa kamay ng isang kasambahay noong siya ay musmos pa.
Sa isang naunang panayam, isiniwalat ni Eman ang kaniyang karanasan sa kamay ng kasambahay na tinerorize umano siya. Ang bangungot na ito ay kinabibilangan ng pagkulong sa kaniya sa isang aparador kasama ang isang stuffed toy, at tinakot siyang papatayin siya ng laruang iyon. Ang karanasan na ito ay nagdulot sa kaniya ng matinding paranoia at hindi maipaliwanag na takot.
Ang mga magulang ni Eman ay nalaman lamang ang tungkol sa bahagi ng kuwentong ito nang casually itong naikwento ni Eman sa kaniyang Grade One teacher. Ngunit hindi pa rin naihayag ni Eman ang kabuuan ng kaniyang pinagdaanan kina Kuya Kim at Felicia hanggang sa siya ay magsimulang magpa-therapy at nagawang isalaysay ang lahat ng kaniyang pinagdaanan. Ang katotohanang ito ay nagpapakita kung gaano kalalim at katagal nagtatago ang childhood trauma, na unti-unting sumisira sa kaligayahan ng isang tao.
Ang pag-uugnay sa childhood abuse at sa final emergency ni Eman ay nagbigay ng linaw sa publiko na ang kaniyang pagpanaw ay hindi simpleng pagpili. Ito ay ang trahedya ng isang tao na matagal nang nilalabanan ang mga ghosts ng kaniyang nakaraan at ang darkness ng kaniyang isip. Ang kaniyang laban ay isang paalala na ang mental health ay hindi isang kahinaan kundi isang seryosong kondisyon na nangangailangan ng agarang atensiyon, pag-unawa, at pagmamahal.
Ang Pag-asa sa Gitna ng Paghinagpis: “Eman Did Not Die in Vain”
Sa kabila ng hindi maipaliwanag na sakit, nananatili si Kuya Kim na isang huwaran ng pananampalataya. Sa huling bahagi ng panayam, binanggit niya ang kaniyang matatag na pananalig sa Diyos. Naniniwala siya na hindi namatay si Eman nang walang kabuluhan. “Eman did not die in vain,” ang kaniyang madamdaming pahayag. Para sa kaniya, ang kuwento ni Eman ay magsisilbing catalyst upang mas maging bukas ang lipunan sa mga isyu ng mental health, upang mas marami ang makahanap ng tulong, at upang mas maging mapagmahal at understanding ang bawat isa.
Ang pamilya Atienza ay nagdesisyong i-cremate ang labi ni Eman, at ang kaniyang abo ay kasama na nila sa kanilang tahanan. Ang pagtanggap sa desisyon na ito ay bahagi ng kanilang healing process at isang pagpapakita ng kanilang paniniwala na si Eman ay nasa mas mapayapang lugar na ngayon.
Ang kuwento ni Eman at ng pamilya Atienza ay higit pa sa isang balita ng pagpanaw; ito ay isang testament sa unconditional love ng magulang at sa kapangyarihan ng pananampalataya. Ito ay isang brave confession na nagpapaalala sa lahat na ang bawat isa ay may pinagdadaanan. Sa huli, ang pag-ibig ni Kuya Kim, na handang tanggapin ang kanser huwag lang maranasan ang pagkawala ng anak, ay isang touching na manipestasyon ng katotohanan na ang pag-ibig ng magulang ay tunay na walang hanggan at handang magsakripisyo.
Ang aral na hatid ng kuwentong ito ay simple ngunit malalim: Appreciate ang bawat sandali kasama ang mga mahal sa buhay, makinig sa mga hindi masabi ng kanilang mga bibig, at manalig na sa kabila ng pinakamadilim na gabi, may liwanag na naghihintay sa pamamagitan ng pananampalataya. Sa bawat tweak ng social media at entertainment news, ang message ni Kuya Kim ay nananatiling matatag at totoo: “Masakit lang. Masakit sa lahat.” At sa sakit na iyon, natagpuan niya ang ultimate purpose ng pagpanaw ni Eman.