Mula sa pagiging isa sa pinakamahusay na komedyante ng henerasyon—ang ad-lib king ng Palibasa Lalaki—hanggang sa pagiging isang matagumpay na alkalde ng Parañaque, si Joey Marquez ay isang personalidad na nababalutan ng kontrobersiya, sikat na pag-ibig, at isang walang katapusang sense of humor.
Ngunit sa panayam niya kay Toni Gonzaga, hindi ang dating “playboy” ang humarap sa kamera, kundi isang lalaking hinubog ng matitinding karanasan, isang ama ng 16 na anak, at isang taong may pinakamalaking pagsisisi na pumiga sa kanyang puso.
Sa isang seryosong talakayan sa Toni Talks, iniwan ni Joey Marquez ang kanyang komedya at nagbigay ng mga gintong aral,
na nagpapatunay na ang mga taong may malalim na kasaysayan ang pinakamahusay na magturo tungkol sa buhay.
Ang Pait ng Akusasyon: Bakit Mananatiling Naka-Mute ang Lalaki?
Matindi ang imahe ni Joey Marquez sa publiko bilang isang “babaero” o “playboy” [00:10]. Ayon sa kanya, mas gusto pa niyang tawaging “lalakiro” [11:47], dahil mas kumakatawan ito sa kanyang pagiging mapili—o sa kanyang kaso, ang pagkakaroon ng “sobrang daming option” [12:02]. Ngunit walang mas hihigit pa sa tindi ng media coverage at emosyonal na gulo na hatid ng Kris Aquino controversy [00:35, 09:01].
Para sa maraming millennials, ito ang isa sa pinakamalaking isyu na tumatak sa isipan ng sambayanan. Sa gitna ng live feed sa dalawang magkaribal na TV network (ABS-CBN at GMA), tila hinati ang bansa sa pagitan ng dalawang panig. Ngunit ang naging reaksyon ni Joey, na dating Mayor, ay isang aral sa pagpapakumbaba at pagiging gentleman: “Ang lalaki hindi mananalo sa babae. Never. The only time na babae matatalo [ay kung] yung anak na nagsasalita. Pero ang lalaki as a gentleman, just quiet” [09:34].
Ang kanyang pananahimik noon ay hindi nangangahulugang pag-amin ng pagkakamali, kundi isang pagkilala sa mas mataas na prinsipyo ng paggalang at gentlemanliness. Sa panahong iyon, tila mas pinili niyang “tahimik” na lampasan ang unos.
Gayunpaman, sa kanyang karanasan sa politika at showbiz, may isang mapait na katotohanan siyang natutunan na tila isang sumpa: “People will only remember what you are accused of but they will never even bothered na kung yung inacuse sa’yo tama o mali” [00:46, 08:40]. Sa pulitika, lalo na, ang mga akusasyon—kahit mali—ay mananatiling bahagi ng iyong tatak, at ito ang naging dahilan kung bakit niya nasabi na mas mahirap ang pulitika kaysa sa pag-aartista [08:52].
Ang “Adlib King” na Hindi Dapat Mag-Aartista
Bago pa man naging Mayor o komedyante, si Joey Marquez ay isang basketball player [02:06]. Sa katunayan, ang kanyang pagpasok sa Palibasa Lalaki ay hindi sinasadya [01:26]. Ang orihinal na cast pala ay sina Richard Gomez, Miguel, at Gabby Concepcion. Nang hindi dumating si Gabby, at naghahanap ng “kamukha” nito, napili si Joey. Hindi dahil siya ay isang batikang aktor, kundi dahil siya ay “right time, right place” [01:46] at nagba-basketball pa kasama si Richard Gomez.
Ang unang bayad niya sa pag-arte? P5,000 bawat taping [02:32]—malaking halaga noon, taong 1986 o 1987 [02:34]. Ngunit ang nagpatagal at nagpasikat sa kanya sa loob ng 13 taon [02:43] na takbo ng Palibasa Lalaki ay ang kanyang naturalesa sa ad-lib at mga personal joke [02:50, 02:58]. Ito ang nagpagaan sa comedy noon, na ayon sa kanya ay isang genre na “you have the free will to do whatever you want na walang mao-offend” [06:24].
Ang kanyang karanasan sa showbiz ay isa ring aral sa pagmamahal sa trabaho: “When you love what you do, parang you’re not working” [06:13]. Ang kanyang palibasa days ay tila laro at barkadahan lang, kaya’t mas na-enjoy niya ang kanyang pag-aartista [05:52, 06:00].
Sa Gitna ng 16 na Anak: Ang Aral ng Pagiging Ama
Marahil ang pinakanakakagulat na detalye sa panayam ay ang bilang ng kanyang mga anak: labing-anim (16) [04:08, 00:26]. Hindi lang iyan, isiniwalat din niya na naging ama siya sa napakabatang edad—15 taong gulang pa lamang [04:19]. Isang napakahirap na simula para sa isang tinedyer, na kinailangang harapin ang reyalidad na “you’re the father” [04:33] sa ganoong murang edad.
Dahil dito, ang kanyang mga aral sa buhay at pagiging magulang ay may malalim na pinanggagalingan. Kapag tinatanong siya tungkol sa pagtuturo sa kanyang mga anak, ang sagot niya ay simple ngunit makapangyarihan: “Be responsible” [12:22]. Ngunit ang pinakamahalagang aral na ibinibigay niya sa kanyang mga anak ay tungkol sa moralidad: “I have no moral ascendancy teaching you how to be a good husband, but I have all the moral ascendancy to tell you that to be a good father” [12:30].
Ang kanyang personal na pilosopiya sa pamilya ay naimpluwensyahan ng kanyang ina. Sa kabila ng pagkahiwalay ng kanyang mga magulang, hindi kailanman naglabas ng “isang salita” ang kanyang ina na nanira sa kanyang ama [12:44]. Ito, aniya, ang aral kung paano hindi sisirain ang mga bata sa gitna ng separation. Dahil dito, naniniwala si Joey na mas gusto niyang “have a broken family than to live in a broken family” [13:55]—dahil ang pagpili sa kapayapaan ay mas mahalaga kaysa sa pagpapanatili ng isang sirang relasyon para lang sa panlabas na anyo.
Sa usapin ng buhay, pag-ibig, at relasyon, may malalim siyang pagtingin. Para sa kanya, ang kasal ay “just a piece of paper that you sign, but it doesn’t guarantee you live with them forever” [10:49]. Ang tunay na mahalaga ay ang “commitment that counts, the respect that counts” [10:53]. Naniniwala siya na ang marriage ay madalas mag-fail dahil ginagawa ito “by convenience” [11:03] at kapag ang lalaki ay hindi na kayang mag-provide, nawawalan ng respeto ang babae [11:11]. Kaya’t ang lalaki, ayon sa kanya, ang dapat na maging provider at panindigan ang tungkuling ito [11:28].
Ang Pinakamalaking Pagsisisi at ang Pagyakap sa Puso ng I’m Perfect
Sa lahat ng kanyang karanasan, ang pinakapersonal at pinakamalalim na pagsisisi ni Joey ay tungkol sa pamilya. Nang tanungin siya ni Toni kung may regret siya, ang una niyang sagot ay “I could have been a singer” [14:11], ngunit sa huli, ang nagbabalik na regret ay: “Probably I could have done more in my family” [14:38].
Ang pag-amin na ito ay nagbigay-daan sa pagtalakay sa kanyang pinakabagong proyekto, ang pelikulang ‘I’m Perfect’, na naging personal para sa kanya. Inamin niya na mayroon siyang anak na babae na may Down Syndrome, na ngayon ay 32 taong gulang na [15:44]. Ito ang nag-udyok sa kanya na gawin ang pelikula, dahil gusto niyang baguhin ang perception ng tao tungkol sa mga batang may special needs [16:02, 16:08].
Nang mag-umpisa ang shooting, kinabahan siya dahil sa pag-aalinlangan kung magagawa ba ng mga actor na may special needs ang drama [16:17]. Ngunit sa unang take pa lang, napaluha si Joey [16:26]. Ang kanyang reaksyon ay hindi dahil sa pag-arte, kundi sa realization: “It was a big mistake on my part. Magagaling pala sila… To me, they are more normal than us” [16:34].
Ang kanyang pag-iyak ay pagpapahayag ng guilt [17:06] sa dati niyang perception. Ngayon, ang kanyang layunin ay maging adbokasiya: “I’d like to tell everybody that these are normal kids. Treat them as one of yours…” [16:43, 16:56]. Hinihikayat niya ang lahat na panoorin ang pelikula—hindi lang magdala ng panyo, kundi ng “tuwalya” [19:22]—dahil sa tindi ng emosyonal na epekto nito. Ayon sa kanya, ang mga actors na ito ay mas capable at mas professional pa nga dahil memorize nila ang kanilang lines [18:17, 17:22].
Ang buhay ni Joey Marquez ay isang patunay na ang tunay na halaga ng tao ay hindi nasusukat sa headline o chismis [08:40]. Sa kabila ng mga kontrobersiya, ang kanyang paglalakbay mula sa comedy hanggang sa politika, at ngayon, sa pagiging isang ama na may malalim na advocacy, ay nagpapakita ng isang lalaking hindi sumusuko at patuloy na natututo: “Don’t just believe on somebody who read the book. Believe on somebody who’s been there” [19:56]. At si Joey Marquez ay naging doon na, at ngayon, handa na siyang ibahagi ang kanyang pinakamatitinding aral.