Sa kabila ng sunod-sunod na batikos, imbestigasyon, at mapanuyang balita na umiikot sa pandaigdigang midya, nananatiling buhay ang isang tanong na paulit-ulit na bumabalik sa isip ng marami: talagang nag-iisa na ba si dating Pangulong Rodrigo Duterte sa entablado ng mundo? Habang mainit ang diskurso at hati ang opinyon ng publiko, may mga palatandaang hindi madaling balewalain—mga senyales na may mga bansang patuloy na nagbibigay ng tahimik, minsan ay lantad, na suporta sa lider na minsang kinatatakutan at hinahangaan sa parehong pagkakataon.
Hindi ito usapin ng simpleng alyansa o pormal na kasunduan. Ito ay mas masalimuot—isang halo ng diplomatikong interes, shared na pananaw sa soberanya, at pagtutol sa tinatawag ng ilan na “selective justice” sa pandaigdigang pulitika. Sa mga pahayag na lumalabas, sa kilos ng mga embahada, at sa mga hindi direktang mensaheng ipinapadala sa mga international forum, may mga indikasyong may mga bansa pa ring handang tumindig, o kahit man lang hindi tuluyang tumalikod.
Isa sa mga madalas mabanggit ay ang ilang bansa sa rehiyong Asya na may matagal nang ugnayan sa Pilipinas—mga estadong naniniwala sa prinsipyo ng non-interference at may sariling karanasan sa pagtuligsa ng Kanluran. Sa mga bansang ito, ang kampanya ni Duterte laban sa droga at kriminalidad ay tinitingnan hindi bilang simpleng isyu ng karapatang pantao, kundi bilang internal na usaping may ugat sa lokal na konteksto. Sa likod ng mga saradong pinto, may mga diplomat na umano’y nagpahayag ng pag-unawa, kung hindi man ganap na pagsang-ayon.
Mayroon ding mga bansa mula sa Gitnang Silangan na patuloy ang kooperasyon sa larangan ng paggawa at enerhiya. Para sa kanila, ang katatagan at malinaw na tindig ng pamahalaan noon laban sa terorismo at transnational crime ay mahalagang salik. Hindi man sila lantad sa pagdepensa kay Duterte sa media, nananatili ang bukas na linya ng komunikasyon—isang anyo ng suporta na hindi kailangang isigaw.
Sa Africa at Latin America, may mga lider at political blocs na hayagang naghayag ng simpatiya sa ideya ng “sovereign decision-making.” Ang sentimyentong ito—na ang bawat bansa ay may karapatang magdesisyon ayon sa sariling realidad—ay nagiging tulay ng pagkakaunawaan. Sa ilang panayam at forum, may mga kinatawan mula sa mga rehiyong ito na nagtanong kung bakit tila iisa ang pamantayang ipinapataw sa ilang lider habang pinapalampas ang iba.
Hindi rin maikakaila ang papel ng malalaking kapangyarihan na mas pinipiling mag-ingat sa pahayag ngunit malinaw ang interes sa balanse ng kapangyarihan sa rehiyon. Sa larangan ng depensa, kalakalan, at imprastraktura, may mga proyektong sinimulan at pinanday noong panahon ni Duterte na patuloy na umaandar. Ang pagpapatuloy na ito ay binabasa ng ilan bilang indikasyon na hindi basta-basta binubura ang kredibilidad ng dating pangulo.
Sa social media at alternative media platforms, lumalakas din ang tinig ng mga tagasuporta mula sa iba’t ibang bansa—mga akademiko, political commentators, at ordinaryong mamamayan na nagsasabing may double standard sa pandaigdigang diskurso. Bagama’t hindi ito opisyal na posisyon ng mga estado, nag-aambag ito sa klima ng opinyon na nagbibigay-lakas sa naratibong hindi nag-iisa si Duterte.
Mahalagang tandaan na ang suporta sa internasyonal na politika ay hindi laging nasusukat sa press release o boto sa isang resolusyon. Minsan, ito ay nasusukat sa katahimikan—sa hindi pakikisabay sa batikos, sa pag-iwas sa mapanirang pahayag, at sa patuloy na pakikipag-ugnayan. Sa ganitong lente, sinasabi ng mga tagamasid na may hindi bababa sa sampung bansa ang maaaring ituring na “hindi kumakalas,” kahit pa hindi sila lantad na umaangkin ng pagiging kakampi.
Sa loob ng Pilipinas, ang ganitong balita ay may malakas na epekto sa pananaw ng publiko. Para sa mga tagasuporta ni Duterte, ito ay patunay na may saysay ang kanyang mga polisiya at hindi siya basta-bastang itinakwil ng mundo. Para naman sa mga kritiko, ito ay paalala na ang internasyonal na pulitika ay madalas mas pragmatiko kaysa moralistiko.
Habang patuloy ang mga usapin sa pandaigdigang hukuman at umiigting ang palitan ng pahayag, nananatiling bukas ang tanong: hanggang saan aabot ang suportang ito, at ano ang magiging tunay na bigat nito sa mga susunod na kabanata? Ang malinaw lamang, sa gitna ng ingay at espekulasyon, ay may mga puwersang gumagalaw sa likod ng tabing—mga bansang tumitimbang ng interes, prinsipyo, at kapangyarihan.
Sa huli, ang kwento ng diumano’y sampung bansang patuloy na sumusuporta ay hindi lamang tungkol kay Rodrigo Duterte. Ito ay salamin ng mas malaking tunggalian sa pandaigdigang kaayusan: kung sino ang nagtatakda ng pamantayan, sino ang may boses, at sino ang pinakikinggan. At habang hindi pa tuluyang bumabagsak ang kurtina, isang bagay ang tiyak—ang laban sa opinyon ng mundo ay hindi pa tapos, at ang mga alyansang tahimik ngayon ay maaaring maging malakas bukas.